Światło większości z nas kojarzy się z widzialnymi promykami, które z ogromną prędkością (prawie 300 tys. km/s) wpadają do oczu. Dokładniej rzecz ujmując, promienie świetlne skupiane na naszym oku docierają do siatkówki, gdzie za sprawą fotoreceptorów są zamieniane na sygnał elektryczny. Sygnał ten dociera do mózgu i jest tam interpretowany jako kolorowy obraz.

Optyka to dział fizyki, zajmujący się badaniem natury światła, prawami opisującymi jego emisję, rozchodzenie się, oddziaływanie z materią oraz pochłanianie przez materię. Metody naukowe, które w przeszłości służyły do badania światła widzialnego, stosowane są dziś także do badania rozchodzenia się innych zakresów promieniowania elektromagnetycznego – podczerwieni i ultrafioletu.

Możemy mądrze stwierdzić, że światło jest widzialną częścią promieniowania elektromagnetycznego — widzialną falą elektromagnetyczną. Każda fala ma swoją długość. Łatwo to sobie wyobrazić patrząc na „górki” fal na wodzie: odległość miedzy dwiema „górkami” nazywamy właśnie długością fali.

Najdłuższa fala elektromagnetyczna, jaką zobaczy nasze oko ma długość 0,0007 milimetra i mózg nada jej kolor czerwony. Gdy do oka wpadnie fala o długości 0,0004 milimetra nasz mózg nada jej fioletowy kolor. Fala fioletowa jest najkrótszą z fal wychwytywanych przez ludzkie oko.

W nauce pojęcie światła jest szersze, gdyż nie tylko światło widzialne, ale i sąsiednie długości fal, czyli ultrafiolet (długość od 0,00001 do 0,0004 mm) i podczerwień (długość od 0,0007 do 1 mm) można obserwować i mierzyć korzystając z podobnego zestawu przyrządów.